مطلبی درباره حضرت داوود علیه اسلام مطرح میشه اینکه ایشون در امر قضاوت دچار اشتباه شدند و ناگهان به خودشون میان و استغفار می کنند
با توجه به اینکه پیغمبران دارای عصمت اند اصل داستان چیه که قرآن به اون اشاره کرده ؟
تقریبا درباره همه انبیاء الهی چنین قضایایی در قرآن مورد اشاره قرار گرفته و در همه اینها تاکید برروی "ظن" و گمان هست. یعنی ایشان در گمان و در ذهنشان مسئله ای را مورد توجه قرار داده و بلافاصله از آن استغفار کرده اند. یعنی هرگز در وادی عمل مرتکب خطائی نشدند و حتی در ذهنشان هم که مورد مشکوک و ناصوابی خطور میکرده، فورا از خداوند متعال طلب بخشش میکرده اند!
به این نمونه ها توجه کنید:
و ذاالنون اذ ذهب مغاضبا فظن ان لن نقدر علیه...
و ظن داود انا فتناه فاستغفر ربه...