برای حل مشکلات ناگزیر از استمداد و کمک از بنده گان معمولی خداییم ، آیا این موضوع به توحید و یکتاپرستی لطمه نمی زند؟
کمک گرفتن از همنوعان فی نفسه مشکلی نداره و اصلا از لوازم زندگی اجتماعی ست. هرکس در این جامعه انسانی بنابر استعداد خودش شغل و خدمتی رو برمیگزینه تا چرخه امور اجتماعی به حرکت در بیاد و همه به نوعی به هم وابسته و محتاج هستند.
اما بحث بر سر اینه که این احتیاج ذاتی و اصلی و در راستای عبودیت هست یا یک امر طبیعی؟! یعنی اگر ما برای انجام امور عادی زندگی به کسی مراجعه میکنیم و ازش خدمتی رو طلب میکنیم، مهم و اصل اینه که نیت ما چیست؟ اگر عزت و استقلال و انسانیت، به هر اندازه و به هرشکل برای رفع این خواسته و رو زدن به اون فرد، خدشه دار بشه، این به توحید و خداپرستی لطمه میزنه و ممنوعه. در روایات متعددی به این مسئله اشاره شده و مومنین از وابستگی به دیگران منع شدند.
اما در بسیاری از امور هم فرد در ضمن اینکه پیگیر انجام کارش توسط دیگری ست- چه با مزد چه بی مزد- اما اصل و اولویت حفظ عزت و استقلال خدادادی و لطمه نخوردن به یکتاپرستی ش هست. یعنی خدا رو روزی دهنده حقیقی میدونه و افراد رو اجزاء اجتماع نه روزی دهنده یا تامین کننده! لذا هم جایگاه انسانی خودش رو حفظ میکنه هم احتیاجات عادیش رو از این طریق مرتفع میکنه!
یک نکته دیگه هم اینکه:
کسانی موفق میشن که در مراجعه به دیگران لطمه ای به یکتاپرستی و توحیدشون نخوره که خودشون خدمتگزار بی منت مردم باشند. یعنی هرچقدر انسان مومن بیشتر اهل خدمت بی مزد و منت باشه، خداوند از طریق بندگانش، حوائج عادیش رو بدون مزد و منت برآورده میکنه. علت تاکید بر بی مزد و منت اینه که ایجاد وابستگی و شائبه عدم عزت و استقلال -در طرفین-نکنه.