از قدیم این رسم وجود داشته که وقتی کسی شخص ناتوانی رو از نظر جسمی میدید خدارو به خاطر سلامتی خودش شکر میکرد. اما جدیدا کمپین های مختلفی بوجود اومدن که این کار اصلا خوب نیست و نباید نابینا بودن یا معلون بودن کسی باعث بشه که ما یاد خدا بیفتیم و از خدا بابت سلامتی خودمون تشکر کنیم...
میخواستم نظرتون رو در این مورد بدونم
اینکه انسان بابت داشتن نعمات مختلفی که بعضی ها ازش محروم هستند، خدا رو شکر بکنه خیلی خوبه اما باید توجه کنیم که در هنگام چنین شکری، نفس انسان چه حس و حالتی داره؟ بطور طبیعی نفس، از این شکرگزاری خوشحاله چون علت اصلی شکر، داشتن یک نعمت نیست بلکه اینه که دیگری اون نعمت رو نداره! یعنی یکجور رقابت و خودبرتربینی!
اما راه صحیح اینه که ابتدا برای گشایش امور طرف مقابل و کسی که در محرومیت و معلولیت خاصی هست دعا کنیم و از خدا بخواهیم نقص او یا نداری او رو مرتفع کنه و سپس بابت داشتن آن نعمت تشکر کنیم! در این صورت نه تنها قدردان نعمات الهی هستیم بلکه اجازه سوء استفاده نفس و ایجاد و تقویت اخلاقیات بد رو هم در درون خودمون نمیدیم.