آیا این امکان هست که انسان بعد از مرگش در عالم برزخ در کنار عزیزاش مثل پدر مادر یا فرزند باشه یا اینکه اونها رو ببینه یا اصلا بعد مرگ این تعلقات بی معنا میشه؟
انسانها به نسبت ایمان و خودساختگی و روحانی شدن در زندگی دنیایی، در برزخ و پس از آن، قدرت و حرکت و درک بیشتری خواهند داشت و از این امکانات برای هر منظوری که بخواهند بدون هیچ جبر و محدودیتی استفاده میکنند. یکی از کارهایی که قطعا انجام خواهند داد دوستی و روابط برجای مانده از زندگی دنیایی ست که البته خود ریشه در مراحل قبل تر زندگی دارد.
در برزخ نیز انسانهای خوب به اندازه وسعشان میتوانند از ادامه روابط صحیح دنیایی لذت ببرند همچنان که انسانهای بد بخاطر نداشتن نیرو و حیات حقیقی، در سردرگمی و حجاب و سختی و عذاب گرفتارند و اصلا نمیتوانند و نمیخواهند که توجهی به دیگری داشته باشند چون صرف نیرو برای توجه به دیگران مساوی ست با ادامه یافتن سختیها و عذابها و چون برای مقابله و تحمل عذابها به این نیروها نیاز بیشتری دارند تا ارتباط با دیگران، لذا خودشان ترجیح میدهند و اعلام میکنند که تمایل به ادامه هیچ ارتباط دنیایی حتی نزدیک ترین افراد خانواده شان را ندارند...
البته رحمت خدا بر هر چیز سبقت دارد...
آیا اونهایی که ترک محرمات و انجام واجبات و دوری از وابستگی دنیایی و در حد توان خدمت به خلق را طریقه زندگی خود کنند پس از مرگ از وسع و حرکت خوب برخوردارن؟
بله همینطوره
هرکس به نسبت ایمان و عملش در حوره شخصی و اجتماعی، توان بیشتری برای زندگی حقیقی در برزخ و بعد از اون پیدا میکنه
اگر فرضا پدر صالح نباشه و پسر صالح باشه پس از مرگ میشه که خدا از روی جود و رحمت اینها رو به هم برسونه؟
بله یکی از توانمندیهای انسانهای خوب، شفاعته که میتونه در حق هرکسی ایجاد و موثر باشه