معمولا زمین های نزدیک رودخانه میبایست آبهای زیر زمینی بسیار در بسترداشته باشند وبا کندن 2تا3متر به آب برسیم. اگر این طور باشه دراین سه روزی که آب رو بستن چرا امام اقدام به حفر چاه نکردن؟
البته توضیحش مفصله اما در روز هفتم امام عده ای رو برای آوردن آب از شریعه فرستادن که بعد از درگیری موفق شدن و در همین روز یا هشتم محرم چاهی هم حفر کردن که اهل کاروان از آبش استفاده و ذخیره کردند.
البته جمعیت کاروان در ابتدا بیش از هزار نفر بود و تا شب عاشورا به حدود دویست نفر رسید. بنابراین مقدار آب مورد نیاز زیاد بود.
برخی علما قضیه عطش رو منحصر به روز عاشورا میدونن و معتقدن تا قبلش مشکلی در این زمینه نبوده.
چرا با توجه به وجود چاهی که توسط سپاه امام حفر شده بود روز عاشورا قضیه ی عطش پیش اومد؟!
البته جزءیات این قضیه نقل نشده اما اولا امام برای تهیه آب هرکاری که ممکن بود انجام دادند و تسلیم نشدند ثانیا چاه در مناطق کویری آب کم و موقتی داره و طبیعتا زمان و وسایل حفر چاه عمیق و پر آب در اختیار نبوده در ضمن اینکه جمعیت کاروان و میزان آب مورد نیاز بالا بوده بنابراین منطقیست که این مقدار آب، برای مصارف چند روز یک کاروان بزرگ محاصره شده کافی نباشه.]
منطقه مورد نظر که سپاهیان و خیام طرفین قرار داشته، مساحت زیادی داشته و تقریبا از محل شهادت امام حسین علیه السلام به شعاع 3-4 کیلومتر بوده.
کاروان و خیام امام تقریبا در یک مثلث محاصره شده بودند. یک ضلع رودخانه و شریعه هایی که ازش خارج میشدن-البته با فاصله بیش از یک کیلومتر- یک ضلع بیابانی که نهایتا هم راه فرار و خروج نداشت چون به فرات ختم میشد و ضلع سوم که سپاه دشمن حضور داشت.
به دستور امام ضلعی که به سمت بیابان بود بطور کامل یا مقداریش خندق کنده شد به جز یک گذرگاه عریض که برای اجرای تاکتیکهای نظامی یا فرار در نظر گرفته شد!
ضلعی که به رودخانه و شریعه منتهی میشد از روز هفتم توسط 4 یا 5 هزار نفر محاصره شده بود تا امام امکان دسترسی به آب رو نداشته باشه.
در نقشه و موقعیت امروزی شهر مقدس کربلا، محدوده فوق، حداقل تا اولین میدانهایی که به خیابانهای ورودی حرمین شریفین منتهی میشه هست که جزو املاک امام محسوب میشه که توسط خودشان قبل از شهادت وقف عام زائرین شده.