بفرمایید چطور حال خوشی که در مجالس اهل بیت علیه السلام به انسان دست میدهد، حفظ بشود؟

البته حال خوش ملاک و معیار نیست و چه بسا نفسانی یا شیطانی باشه، تا زمانی که مومن نتونه از احساسات- که معمولا در مجالس ایجاد میشه- عبور کنه و به درک و شناخت و معرفت برسه، اون احساس نه تنها زودگذر و بی اثر بلکه در اکثر مواقع، خودش مانع شناخت و پیشرفت صحیح معنوی ست. نفس انسان همواره سعی میکنه انسان مومن رو در هاله ای از احساسات و امور ظاهری که قابل خدشه و تغییر و انحرافه، نگهداره.

البته ناگفته نماند بخش عمده ای از این "عبور از احساس به معرفت" مسئولیت سخنران و مداح و متولیان جلسات دینی و مذهبی ست که عمدتا مورد غفلت قرار میگیره.

در هر صورت اگر کسی اولا در امور دینی و مذهبی مشارکت و مداومت داشت و ثانیا تونست از فضای احساسی عبور کنه و به معرفتی نو و عمیق تر از قبل دست پیدا کنه، در این صورت باید به فکر حفظ این دستاورد هم باشه. همچنان که در خصوص انجام اعمال عبادی نیز همینطوره. مثلا در خصوص ماه مبارک رمضان روزه، در ابتدا یک احساس برای روزه دار حاصل میشه که در اثر گرسنگی و تشنگی و کم شدن وابستگی جسم است و همچنین با قرار گرفتن در محیط معنوی این ماه و شنیدن ادعیه و انجام عبادات بیشتر؛

اما اینها همه زودگذر هستند و هدف این بود که روزه دار از این احساسات و مسائل ظاهری، به تقوا دسترسی پیدا بکنه!

با این توضیحات میشه راههای حفظ دستاوردهای معنوی که بر اساس کسب معرفت است رو اینطور برشمرد:

1- مداومت بر تفکر

2- مداومت بر حفظ قصد و نیت از انجام عبادات یا شرکت در مجالس

3- مداومت بر انجام اعمال و شرکت در مجالس

4- مراقبت از تحرکات نفس، که عموما به شکل عِجب و خودشگفتی و همچنین تکبر و ابراز برتری نمود پیدا میکنه

5- مراقبت از وسوسه شیطان مبنی بر بی نیازی به ادامه این مسیر و همچنین بی فایده بودن تلاشهای فردی

6- مبنا قرار دادن معرفت یا هر چیزی که بدست اومده بجای معرفتی که پیش از این مبنای عمل انسان بود یعنی به روز شدن

7- و مهمتر از موارد قبل ارتباط قلبی با امام عصر علیه السلام به عنوان"امین الله" و سپردن خود و ماحصل تلاش معنوی خود،به ایشان.

نوشتن دیدگاه