راه و روش مهربون بودن به چه صورته؟ چه جوری یاد بگیریم و بهش عمل کنیم؟
سوال خیلی خوب و بجایی ست اما خیلی کلی ست و برای تبیینش چند جلسه فرصت نیازه
اساس خداپرستی و دین داری "محبت" هست و اگر کسی از محبت و مهربانی نسبت به خود، خانواده و دیگران، بی بهره یا کم بهره باشد، نشان از سست ایمانی و بی ایمانی اوست.
اگر مهمترین بحث در عقاید اسلامی بحث "ولایت" باشد که هست؛ اساس ولایت، محبت است یعنی سرپرستی بر اساس محبت و قبول سرپرستی بر اساس محبت
بنابراین بالاترین نشانه دین صحیح ابراز محبت به خود و دیگران است.
از نظر رفتاری هم با اینکه ممکنه کسی ذاتا و بطور ژنتیک مهربان باشه اما در هر صورت ابراز محبت و دوست داشتن خود و دیگران، نیازمند اموزش هست.
بطور خلاصه اینکه
هرکس خودخواه نباشد
هرکس از خودگذشته باشد
هرکس مومن تر باشد
هرکس سالم تر باشد
هرکس خودساخته تر باشد
هرکس مفیدتر باشد
هرکس کامل تر باشد
و در یک کلام، هرکس انسان تر باشد
قطعا نشانه ی اول و مهم و تعیین کننده اش، دوست داشتن و مهرورزی به خود و دیگران است.
کمال و ایمان و اخلاق و تقوا و دیگر مقولات خوب و مهم، در صورتی واقعی ، حقیقی و الهی هستند که به مهربانی با خود و دیگران منجر شوند وگرنه توهمی بیش نیستند.
بنابر روایات متعددی که در خصوص مهربانی بدست ما رسیده، ریشه و اساس همه خوبی ها و هدایتها و نورانیت ها و اساس دین حقیقی، مهربانی ست که در محبت خداوند مهربان به بندگان ریشه دارد.
از خلقت تا هدایت و تامین مایحتاج تا دیگر روابطی که بین خدا و بندگان او هست همه و همه صرفا بر اساس مهر و محبت و مراتبی از "رحمت" است. لذا هرکس خدا شناس تر و خداپرست تر باشد، مهربان تر و رحیم تر است.
وقتی حرف از مهربونی میشه تو ذهن من مثلا کمک به فقیر، نوازش کردن فرزند یا لبخند زدن به دیگران گذشتن از خطای کسی و... میاد به ذهن . محبت واقعا همیناست؟
همه این کارها خوب و لازمه اما مهم اینه از روی محبت انجام بشه نه از روی وظیفه یا نیت های دیگه بنابراین باید از روی ایثار و بر اساس اخلاص و بدون مزد و منت باشه