مرز و تفاوت بین ابراز احساس و نظر با خودنمایی چیه؟آیا برمیگرده به ضرورت بیان؟
ضرورت بیان، ارتباط چندانی با این بحث نداره بلکه مرز باریکی وجود داره که اگه دیده و رعایت بشه، انسان به وظیفه ش عمل کرده و دچار خودنمائی هم نشده.
وقتی سکوت جایز نباشه و حرفی برای گفتن وجود داشته باشه، ممکنه دو حالت درونی برای انسان ایجاد بشه:
یکی اینکه به واسطه گفتن این حرف که طبیعتا دیگری نگفته و فضا و افراد حاضر، منتظر اظهار نظر و شنیدن هستند، فرد به دنبال مطرح کردن خودش باشه! یعنی طرح مسئله یا پاسخ به سوال ایجاد شده، هدف او نیست بلکه میخواهد از این فضا، برای مطرح کردن خود استفاده کند؛ مثلا: میخواهد به دیگران بفهماند "من دانا هستم"، "من درحالیکه کسی نمیدانست، میدانستم"و این قبیل اهداف و نیات؛
دیگری اینکه، فقط به دنبال ارائه مطلب و پاسخ به سوال ایجاد شده است و جلب توجه دیگران به خود، برای او اهمیتی ندارد ؛ هرچند ممکن است دیگران، به غیر از نظر مطرح شده به خودِ او هم توجه کنند!
***مهمترین نشانه در این خصوص این است که عکس العمل دیگران چه مثبت چه منفی در اظهار نظر انسان تاثیری نگذارد و در هر دو صورت انسان، نظرش را بیان کند!