لطفا در مورد محبت داشتن به خود با ذکر مثال توضیحاتی بفرمایید،آیا این محبت خود پسندی ویا خود خواهی رو تقویت نمیکند؟
انسان هر مقدار به حقیقت وجودی خود و جایگاهی که خداوند متعال برای او در نظر گرفته و از او انتظار میرود، واقف و آگاه باشد، به همین میزان از "حُب نفس" فاصله میگیرد و در مقابل، هر مقدار از هدف خلقت خود و شأن حقیقیِ خداپسند خود غافل باشد، به خوددوستی و حُبّ نفس، گرفتار میشود.
در واقع محل تعلق این دوستی به انسانیت، کرامت، آزادگی و همه صفات و ویژگیهای خدادادی انسان است نه ویژگیهای شخصی و فردی که هرکس به نوعی و به شکل متفاوتی از آن بهره مند است.
مثلا وقتی انسان درک صحیحی از صداقت یا عدالت یا انصاف دارد، طبیعتا هر انسان منصف و عادل و صادق را دوست دارد و یکی از آن انسانها، ممکن است خودش باشد؛ لذا در صورتی که در زمره این افراد باشد خودش را به واسطه داشتن این ویژگیهای انسانیِ خداپسندانه، دوست میدارد. اما اگر بخاطر چشم و ابرو یا درسی که خوانده یا استعدادی که دارد یا داشتن اصل و نسب خانوادگی و شهر و اموال و این قبیل چیزها، خودش را دوست داشته باشد، همان "حُبّ نفس" مردود و منحرف کننده است که به "عُجب" و"کِبر" منتهی خواهد شد.